Honorowi obywatele

Tytuł Honorowego Obywatela otrzymał na podstawie uchwały rady miejskiej z 27 lutego  1936 r.

Edward Śmigły-Rydz urodził się 11 marca 1886 r. w Brzeżanach, gdzie ukończył gimnazjum i zdał maturę (1905). W tym czasie był członkiem tajnego kółka samokształceniowego i socjalistycznej organizacji „Promień”, a od 1908 należał do Związku Walki Czynnej.

Dalszą edukację kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, a potem na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1905-1908). Od 1910 r. studiował malarstwo w Monachium, Norymberdze i Wiedniu. Po powrocie do Krakowa w 1912 r. ukończył Akademię Sztuk Pięknych.

Od 1910 r. był Członkiem Związku Strzeleckiego w Brzeżanach został w 1910 i pełnił funkcję zastępcy komendanta. To wtedy przyjął pseudonim „Śmigły”.

W 1912 r. ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Związku Strzeleckiego, by rok później zostać  komendantem Związku Strzeleckiego Okręgu Lwowskiego.

Wraz z wybuchem I wojny światowej w utworzonych Legionach Polskich objął dowództwo 3 batalionu kadrowego, uczestnicząc w licznych bojach. Już w grudniu 1914 r. objął dowództwo 1. pułku piechoty Legionów Polskich. Od września do końca października 1915 r. zastępował na Wołyniu dowódcę 1. Brygady. W bitwie pod Konstiuchnówką i nad Stochodem dowodził pułkiem.

Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. został komendantem głównym Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Na początku listopada 1918 r. objął funkcję ministra spraw wojskowych w Tymczasowym Rządzie Ludowym Republiki Polskiej w Lublinie, zarazem awansując stopień generała. Z końcem 1918 r. został dowódcą Okręgu Generalnego Warszawa. Od lutego 1919 dowodził Grupą Operacyjną „Kowel”, a potem 1. DP Legionów, z którą zdobył Wilno. Od grudnia 1919 r. do stycznia 1920 r. dowodził kampanią na Łotwie. Generał dywizji od kwietnia 1920 r. W wyprawie na Kijów dowodził 3. Armią, a podczas wielkiego odwrotu dowodził frontami Południowo-Wschodnim i Środkowym.

W toku bitwy warszawskiej dowodził prawym skrzydłem grupy uderzeniowej Wieprzem, a następnie 2. Armii, którą dowodził do 1922 r. W tym czasie, od 9 maja 1921 r. do października 1926 r., był inspektorem armii w Wilnie.

Po śmierci Piłsudskiego w 1935 r., na podstawie dekretu prezydenta Ignacego Mościckiego, objął stanowisko Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. Zresztą sam Piłsudski namaścił go na swego następcę, chociaż w opinii, jaką zawarł w 1922 r. pisał m.in.: Nie jestem pewien jego zdolności operacyjnych w zakresie prac Naczelnego Wodza i umiejętności mierzenia sił nie czysto wojskowych, lecz całego państwa swego i nieprzyjaciela. Tymczasem Śmigły-Rydz stał się najważniejszą osobą w państwie z najszerszymi uprawnieniami.

W 1936 r., w Święto Niepodległości, dekretem prezydenta Mościckiego mianowany został Marszałkiem Polski.

W kampanii 1939 r. pełnił funkcję Naczelnego Wodza. W nocy z 6 na 7 września opuścił Warszawę i przeniósł główną kwaterę do Brześcia nad Bugiem. Po wkroczeniu 17 września do Polski wojsk sowieckich, wraz z rządem i prezydentem Mościckim udał się Rumunii, skąd zamierzał dotrzeć do Francji, by dalej kontynuować walkę. Internowany przez władze rumuńskie, złożył 7 listopada rezygnację z funkcji Naczelnego Wodza.

10 grudnia 1940 r. zdołał uciec i nielegalnie przekroczyć granicę rumuńsko-węgierską. Do jesieni 1941 r. przebywał w Budapeszcie. W październiku przez Słowację wrócił do okupowanej Polski i zamieszkał w Warszawie. Zmarł na atak serca 2 grudnia 1941 r. Został pochowany na Powązkach pod nazwiskiem Adama Zawiszy.

Odznaczenia: Order Orła Białego, Order Virtuti Militari kl. II i V, Krzyż Niepodległości z Mieczami, Order Polonia Restituta kl. I, II, i III, czterokrotnie Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi.

Tytuł Honorowego Obywatela otrzymał na podstawie uchwały rady miejskiej z 30 października 1937 r.

Jan Władysław Julian Chmurowicz urodził się 31 grudnia 1887 r. w Przeworsku, w rodzinie rzemieślniczo-kupieckiej. Szkołę realną ukończył w rodzimym mieście, następnie uczęszczał do gimnazjum w Jarosławiu, IV Gimnazjum Klasycznego w Krakowie, gdzie zdał maturę (1900 – 1908). Studiował prawo w Uniwersytecie Jagiellońskim, a od 1912 r. pracował jako urzędnik ruchu w dyrekcji kolei we Lwowie.

W 1909 r. rozpoczął 1-roczną służbę wojskową w armii austriackiej, podczas której ukończył szkołę oficerską. W stopniu podporucznika w armii austriackiej walczył na froncie włoskim (1915-1918),  kończąc służbę w stopniu kapitana. Od listopada 1918 w wojsku polskim, w 1920 awansował na majora, w 1924 – na pułkownika. Przez cały czas służył w artylerii. 15 grudnia 1934 r. powołany na dowódcę 15 DP w Bydgoszczy. Od 19 sierpnia 1937 r. – zastępca dowódcy Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu.

Od 9 września 1939 r. był dowódcą obrony Przemyśla. Trafił do niewoli niemieckiej, którą spędził kolejno w siedmiu obozach jenieckich, m.in. w Oflagu IIC Woldenberg, gdzie był konspiracyjnym komendantem obozu. Po wyzwoleniu wrócił do kraju. Pracował w spółdzielczości. Udzielał się w zarządzie Towarzystwa Strzeleckiego "Bractwo Kurkowe" w Krakowie. Zmarł 5 listopada 1965 r. w Szpitalu Wojskowym w Krakowie. Jego pogrzeb był wielką manifestacją patriotyczną i religijną.

Odznaczenia: Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1912), Krzyż Walecznych (czterokrotnie), Złoty Krzyż Zasługi, Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Medal za długoletnią służbę (srebrny i brązowy), Honorowa Odznaka Orlęta, Odznaka Honorowa Gwiazda Przemyśla, Order Orła Bialego III klasy (Jugosławia), Medal 10. Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa).

Tytuł „Honorowy Obywatel Nakła nad Notecią” nadała Rada Miejska w Nakle nad Notecią w dniu 29 października 1999 roku.

Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 w Wadowicach jako drugi syn Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Został ochrzczony w kościele parafialnym dnia 20 czerwca 1920 roku przez księdza Franciszka Żaka, kapelana wojskowego. Rodzina Wojtyłów żyła skromnie.

Od września 1930 roku, po zdaniu egzaminów wstępnych, Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. W pierwszej klasie ks. Kazimierz Figlewicz zachęcił go do przystąpienia do kółka ministranckiego, którego stał się prezesem. W gimnazjum zainteresował się teatrem – występował w przedstawieniach Kółka Teatralnego, stworzonego przez polonistów z wadowickich gimnazjów: żeńskiego im. Michaliny Mościckiej i męskiego im. Marcina Wadowity.

Ukończył gimnazjum w 1938 roku i otrzymał świadectwo maturalne z oceną celującą, która umożliwiała podjęcie studiów na większości uczelni bez egzaminów wstępnych. Wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia rozpoczął w październiku 1938 roku. Od października 1938 do lutego 1941 roku to okres wytężonej nauki na studiach, spotkań grupy literackiej, a także tworzenia własnej poezji. W lutym 1940 poznał osobę ważną dla swego rozwoju duchowego. Był to Jan Tyranowski, krakowski krawiec, poza swą pracą zawodową zafascynowany duchowością chrześcijańską, w tym mistyką. Tyranowski prowadził dla młodzieży męskiej koło wiedzy religijnej. Uczestniczący w nim Wojtyła poznał wówczas i po raz pierwszy czytał pisma św. Jana od Krzyża. W 1942 i 1943, jako reprezentant krakowskiej społeczności akademickiej, udawał się do Częstochowy, by odnowić śluby jasnogórskie.

Wojna odebrała Karolowi możliwość kontynuowania studiów, zaczął więc pracować jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych, od jesieni 1940 przez rok w kamieniołomie w Zakrzówku, a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W tym okresie Karol związał się też z polityczno-wojskową katolicką organizacją podziemną Unia, która starała się między innymi ochraniać zagrożonych Żydów.

Rozstanie Wojtyły z teatrem nastąpiło nagle w roku 1942, gdy postanowił on studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie, gdzie 1 listopada 1946 roku otrzymał święcenia kapłańskie. W tym samym czasie rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku Karol Wojtyła pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu. W listopadzie 1946 roku wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum. W 1948 roku ukończył je z dyplomem summa cum laude. Pod kierunkiem wybitnego teologa, dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a napisał po łacinie rozprawę doktorską Pt. „Zagadnienie wiary u świętego Jana od Krzyża”. Dla potrzeb doktoratu nauczył się języka hiszpańskiego, by czytać teksty renesansowego mistyka w oryginale. Z powodu braku funduszy na wydanie rozprawy drukiem nie uzyskał stopnia doktorskiego. Tytuł ten został mu przyznany w Polsce.

W lipcu 1948 roku, na okres 7 miesięcy, Karol Wojtyła trafił do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. W marcu 1949 roku Karol Wojtyła został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Często wyprawiał się na wycieczki z młodzieżą. Otwierał się intensywny i twórczy okres pracy naukowej, a także literackiej. W roku 1951 po śmierci kardynała Sapiehy, Karol Wojtyła został skierowany na urlop w celu ukończenia pracy habilitacyjnej. Dużo uwagi poświęcał także pracy publicystycznej. Często publikował w krakowskich periodykach katolickich: Pisał wiele m.in. na temat chrześcijańskiej etyki seksualizmu. Dnia 12 grudnia 1953 jego praca "Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maksa Schelera" [taka spolszczona wersja imienia w tytule] została przyjęta jednogłośnie przez Radę Wydziału Teologicznego UJ, jednak Wojtyła nie uzyskał habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa Oświaty.

Karol Wojtyła powrócił do przerwanych obowiązków. Wykładał m.in. w seminariach diecezji: krakowskiej, katowickiej i częstochowskiej (mieściły się one wszystkie w Krakowie) oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

4 lipca 1958 r. został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. W 1962 roku został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola Wojtyły przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył. Już w tym okresie bardzo dużo czasu poświęcał na podróże zagraniczne w celach ewangelizacyjnych i religijnych. Jako biskup przyjął, zgodnie z obyczajem, hasło przewodnie swej posługi. Brzmiało: Totus Tuus (łac. Cały Twój).

13 stycznia 1964 został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Cztery lata później, podczas konsystorza z 26 czerwca 1967 został nominowany kardynałem. 29 czerwca 1967 roku otrzymał w Kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie.

W 1969 wydał swą książkę filozoficzną monografię z zakresu antropologii "Osoba i czyn", która była znana także za granicą, a w 1972 – książkę o II Soborze Watykańskim. Pomimo obowiązków duszpasterskich systematycznie prowadził wykłady na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, kształtując tam swą szkołę badawczą z zakresu etyki. Stał się znanym poza Polską autorytetem. Był obok prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego, najważniejszą postacią Episkopatu Polski. Z „prymasem Tysiąclecia” (bo tak nazywał kard. Wyszyńskiego), ściśle współpracował. Jako kardynał odbywał podróże zagraniczne, zapraszany też przez środowiska uniwersyteckie.

Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 kardynał Karol Wojtyła został wybrany na papieża 16 października o godzinie 16.16 i przybrał imię Jana Pawła II.

Pontyfikat Jana Pawła II jest uznawany za najdłuższy (od 14 marca 2004 roku), po pontyfikacie Świętego Piotra i błogosławionego Piusa IX. Był papieżem przez 26 i pół roku (9666 dni).

Jan Paweł II beatyfikował i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Ogłosił błogosławionymi w sumie 1338 osób, kanonizował 482 świętych podczas 51 uroczystości. Podczas swego pontyfikatu Jan Paweł II powołał więcej kardynałów niż którykolwiek z jego poprzedników - 231 duchownych. Odbył 104 pielgrzymki po całym świecie, w tym 8 do Polski.

W 1989 roku Jan Paweł II otrzymał, wyjątkowo jako jedyny laureat, nagrodę Wiktora przyznawaną przez Akademię Telewizyjną. Według różnych źródeł, podczas jego pontyfikatu ponad 300 milionów ludzi przeszło na katolicyzm. Otrzymał różne odznaczenia i medale (w tym kawaler Orderu Orła Białego).
Zmarł 2 kwietnia 2005 r. 1 maja 2011 roku nastąpiła beatyfikacja Jana Pawła II podczas uroczystej Mszy Świętej na placu św. Piotra w Rzymie. Nabożeństwo prowadził papież Benedykt XVI, a uroczystą mszę koncelebrowało kilka tysięcy kardynałów, arcybiskupów i biskupów z całego świata. 

Tytuł „Honorowy Obywatel Nakła nad Notecią” nadała Rada Miejska w Nakle nad Notecią w dniu 30 maja 2000 roku.

Doktor medycyny Gustaw Bekker urodził się w 1936 roku. Pochodzi z Wiktoryna k. Włocławka. Jego ojciec był szewcem i sołtysem wsi, został zabity w 1945 roku. Gustav Bekker był więźniem obozu w Potulicach w latach 1945-1949. Następnie został deportowany na tereny NRD. Obecnie mieszka w miejscowości Elsterwerda, w Niemczech.

Główny inicjator, ze strony niemieckiej, pojednania niemiecko-polskiego, byłych więźniów obozu w Potulicach: polskich z okresu 1941-1945 i niemieckich z okresu 1945-1949 r.. Pojednanie odbyło się 5 września 1998 roku. Tego dnia odbyły się nabożeństwa: rzymsko-katolickie i ewangelickie. List okolicznościowy skierował Metropolita Gnieźnieński Arcybiskup Henryk Muszyński. W pojednaniu udział wzięli przedstawiciele władz, samorządów i parlamentarzyści Polski i Niemiec. Byli więźniowie podali sobie ręce na znak pojednania i na rzecz zgody.

Co rok we wrześniu organizowane są podobne spotkania w Potulicach. Pojednanie byłych więźniów zaowocowało nawiązaniem partnerskiej współpracy Gminy Nakło z miastem Elsterwerda. W efekcie regularnie dochodzi do wymiany młodzieży i szeroko rozumianej współpracy kulturalnej.

Za doprowadzenie do pojednania Gustav Bekker otrzymał Medal 50-lecia na wstędze Krzyża Oświęcimskiego. Został również nagrodzony medalem "Za zasługi dla powiatu nakielskiego" w 2006 roku. W maju 2012 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi. 

Tytuł „Honorowy Obywatel Nakła nad Notecią” nadała Rada Miejska w Nakle nad Notecią w dniu 31 maja 2001 roku.

Ksiądz kanonik Jan Andrzejczak urodził się 25 maja 1948 roku w Kłodzku na Dolnym Śląsku. Po kilku latach rodzina powróciła do Gniezna. Tu ukończył Liceum Ogólnokształcące im. B. Chrobrego oraz studia teologiczne na Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Święcenia kapłańskie otrzymał 10 czerwca 1972 roku w Bazylice Prymasowskiej z rąk ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Posługę duszpasterską rozpoczął w parafii pw. św. Jakuba Większego w Miłosławiu. W 1974 r. został przeniesiony do parafii pw. św. Wawrzyńca w Nakle. Przez pięć lat był prefektem młodzieży szkół średnich. W czerwcu 1979 roku przeszedł do parafii archikatedralnej pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie. W 1982 roku został pełniącym obowiązki proboszcza biskupiej parafii farnej pw. św. Marcina i Mikołaja w Bydgoszczy. Pięć lat później został samodzielnym proboszczem w podpoznańskiej parafii pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Jerzykowie – Biskupicach Wielkopolskich.

Od 29 czerwca 1990 roku do 25 czerwca 2004 roku był proboszczem nakielskiej fary św. Wawrzyńca. Był wicedziekanem dekanatu nakielskiego. 5 stycznia został mianowany Kanonikiem Honorowym Kapituły Kolegiackiej pw. św. Jerzego na Zamku Gnieźnieńskim.
Główną zasługą ks. kanonika jest odnowienie nakielskiej fary. Doprowadził do kapitalnego remontu kościoła: wymalowanie fasady, wymiana dachu, budowa uzupełnień nowego prezbiterium, zainstalowanie nowego ogrzewania, położenie nowej posadzki, odnowienie głównego ołtarza, wstawienie nowych witraży, zainstalowanie zegara. Powołał do życia Niepubliczne Przedszkole Katolickie.

Fara stała się centrum życia kulturalnego i patriotycznego. Tu odprawiane są msze i uroczystości z okazji świąt państwowych i lokalnych. Był jednym z głównych organizatorów 700-lecia nadania praw miejskich Nakłu, pod przewodnictwem Arcybiskupa Henryka Muszyńskiego. Był inicjatorem budowy Domu Pogrzebowego na cmentarzu w Nakle.
Od 2004 roku jest proboszczem parafii pw. Matki Boskiej Królowej Męczenników w Bydgoszczy. 27 czerwca 2009 roku ks. biskup Jan Tyrawa mianował ks. Jana Andrzejczaka dziekanem Dekanatu V Fordon.

Tytuł „Honorowy Obywatel Nakła nad Notecią” nadała Rada Miejska w Nakle nad Notecią w dniu 31 maja 2001 roku.

Ksiądz kanonik Marian Wróblewicz urodził się 11 lutego 1936 roku. Dziadkowie ze strony matki i ojca pochodzą z Nakła nad Notecią. Ukończył III Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Bydgoszczy, którą ukończył egzaminem dojrzałości w 1954 roku.
W latach 1954-1960 studiował na Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 czerwca1960 roku z rąk księdza kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Pierwszą posługę wikariusza pełnił w parafii św. Jana w Mogilnie, w okresie od 1 lipca 1960 do 30 września 1961 roku. W październiku 1961 roku podjął studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które ukończył z tytułem magistra prawa kanonicznego.

Od lipca 1965 został notariuszem w Kurii Metropolitarnej w Gnieźnie oraz ceremoniarzem w Bazylice Prymasowskiej w Gnieźnie. Od września 1967 roku był prefektem w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie oraz wykładowcą ceremonii i rytu w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie.

Pierwszego grudnia 1981 roku został proboszczem Parafii Katedralnej w Gnieźnie.
3 sierpnia 1978 roku został mianowany Kanonikiem Honorowym Kapituły Kolegiaty Św. Jerzego w Gnieźnie, Z dniem 6 czerwca 1980 roku – Kanonikiem Generalnym Kapituły Kolegiaty Św. Jerzego w Gnieźnie. W listopadzie 1981 roku został przewodniczącym Archidiecezjalnej Komisji Liturgicznej, a od 1983 roku mianowany Kanonikiem Honorowym Kapituły Prymasowskiej w Gnieźnie. Od lutego 1974 roku do dnia dzisiejszego jest Sędzią w Gnieźnieńskim Trybunale Metropolitarnym.

Od 1 lipca 1988 roku jest proboszczem parafii pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Nakle nad Notecią. Od 1990 roku sprawował funkcję dziekana dekanatu nakielskiego.

Z jego inicjatywy, a sam jak podkreśla - dzięki dobroci i ofiarności parafian, w nakielskim kościele wykonano szereg prac remontowych i modernizacyjnych:

• dokończenie budowy Domu Parafialnego,
• wyłożenie kostką otoczenia kościoła,
• zamontowanie nowych ławek w kościele,
• odnowienie witraży,
• położenie nowego dachu,
• pomalowanie i pozłocenie kościoła,
• gruntowny remont organów kościelnych,
• utworzenie cmentarza dla parafii pw. Św. Stanisława,
• zainstalowanie nowoczesnego nagłośnienia w kościele,
• przebudowa zakrystii,
• modernizacja centralnego ogrzewania w kościele i Domu Parafialnego,
• budowa Domu Pogrzebowego na cmentarzu parafialnym w Nakle nad Notecią.
• Jest współorganizatorem koncertów organowych i pieśni religijnych.

24 czerwca 2011 r. odprawił ostatnią mszę św., przechodząc na emeryturę.

Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie w dniu 27 października 2016 r. w wieku 80 lat.

Tytuł „Honorowy Obywatel Nakła nad Notecią” nadała Rada Miejska w Nakle nad Notecią w dniu 27 października 2005 roku.

Rafał Blechacz urodził się 30 czerwca 1985 roku w Nakle nad Notecią. Jest synem Państwa Renaty i Krzysztofa Blechaczów. Wraz z najbliższą rodziną mieszka w Nakle przy ul. Gimnazjalnej. Jest absolwentem szkoły Podstawowej nr 3 w Nakle, Państwowej Szkoły Muzycznej imienia Artura Rubinsteina w Bydgoszczy oraz I Liceum Ogólnokształcącego imienia Bolesława Krzywoustego w Nakle. Liceum nakielskie ukończył z wyróżnieniem  w 2004 r. Jest również absolwentem Akademii Muzycznej imienia Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Studiował w klasie fortepianu Pani profesor Katarzyny Popowej-Zydroń. Był stypendystą Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Nieprzeciętne zdolności muzyczne ujawniły się wyraźnie, gdy miał pięć lat i rozpoczął naukę gry na fortepianie w ognisku muzycznym przy Nakielskim Ośrodku Kultury. Kolejne lata życia i edukacji już tylko potwierdzały wyjątkowy talent muzyka. Koncertował w kraju i poza jego granicami, podnosząc swoją grą prestiż wielu ważnych uroczystości, także o znaczeniu państwowym.

Na szczególną uwagę zasługuje koncert na Placu Zwycięstwa w Warszawie w dniu wejścia Polski do Unii Europejskiej. Indywidualne interpretacje znanych kompozycji budziły zachwyt zwykłych ludzi odczuwających piękno muzyki poważnej oraz profesjonalistów. To oni swoimi pozytywnymi recenzjami otwierali przed młodym niekielaninem sale koncertowe w filharmoniach, telewizyjne i radiowe studia nagrań, zapraszali na koncerty, międzynarodowe i ogólnopolskie festiwale. Niezapomniane wrażenie wywarły recitale pianisty w Filharmonii Warszawskiej oraz w Dusznikach Zdroju.  W 2005 r. została nagrana Jego pierwsza płyta z utworami wybitnych kompozytorów.

Kalendarium sukcesów pianistycznych Rafała Blechacza:

• I wyróżnienie w Konkursie Pianistycznym w Warszawie w 1995 r.
• I nagroda i Grand Prix – Rydwan Apollona w Konkursie Pianistycznym im.  Bacha w Gorzowie Wlkp. – 1996 r. 
• I nagroda i wyróżnienie za wykonanie utworów Chopina w Ogólnopolskim Turnieju Pianistycznym w Żaganiu 1997 r.
• II nagroda w konkursie kompozytorskim im. K. Pałubickiego w Bydgoszczy – 1998 r.
• II nagroda na Ogólnopolskim Konkursie Chopinowskim dla Dzieci i Młodzieży – 1999 r.
• nagroda specjalna Orkiestry Filharmonii Dolnośląskiej w Jeleniej Górze – 1999 r.
• II nagroda w Międzynarodowym Konkursie Młodych Pianistów „Artur Rubinstein in memoraim” w 2002 r.
• tytuł laureata Estrady Młodych XXXVI Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku – 2002 r.
• II nagroda na V Międzynarodowym Konkursie pianistycznym w Hamamatsu w Japonii – 2003 r.
• I nagroda na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Maroku – 2004 r.

Za kongenialne zostało uznane wykonanie dzieł Fryderyka Chopina na XV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym imienia Fryderyka Chopina w Warszawie (22 października 2005). I nagroda, wieniec laurowy oraz wszystkie pozaregulaminowe wyróżnienia za najlepsze wykonanie mazurków, poloneza oraz koncertu z udziałem orkiestry są jednoznacznym wyrazem triumfu artysty.

Oprócz triumfu na XV Konkursie Chopinowskim, dostał wiele nagród i wyróżnień na konkursach pianistycznych w kraju i za granicą. W 2006 otrzymał Paszport „Polityki”. Koncertuje w kraju, m.in. w Filharmonii Narodowej i w Studiu Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego oraz za granicą. Odbył tournée po Japonii z Orkiestrą Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Antoniego Wita, występował w Wielkiej Sali Konserwatorium im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie. Debiutancki album ukazał się w roku 2005. Płyta „Piano recital”, zawiera utwory Schumanna, Liszta, Debussy'ego, Szymanowskiego i Chopina. Kolejny album z 2007 roku zyskał w Polsce statut Platynowej Płyty. W 2006 podpisał 5-letni kontrakt z wytwórnią Deutsche Grammophon na 3 produkcje nagraniowe. Obecnie można kupić siedem płyt z muzyką w wykonaniu artysty pochodzącego z Nakła nad Notecią.

Tytuł „Honorowy Obywatel Nakła nad Notecią” nadała Rada Miejska w Nakle nad Notecią w dniu 27 września 2007 roku.

Ojciec Zdzisław Pałubicki urodził się 11 maja 1935 roku w Liniewie na Kaszubach, wkrótce wraz z rodziną zamieszkał w Nakle. Uczęszczał do miejscowego gimnazjum. Wtedy zrodziło się powołanie do kapłaństwa. Po maturze wstąpił do Seminarium Duchownego w Gnieźnie. 23 maja 1959 roku z rąk Kardynała Stefana Wyszyńskiego otrzymał święcenia kapłańskie. Przez rok był kapłanem diecezjalnym. Pełnił funkcję wikarego w parafii w Szubinie. Już wtedy myślał o wyjeździe na misje do Afryki i wstąpił do zakonu jezuitów.

Ojciec Zdzisław Pałubicki od 1963 roku przeprowadził ponad 1000 misji tygodniowych (25 tys. nauk) w Polsce i w różnych zakątkach świata, m. in. Australii, Kanadzie, Szwecji, Portugalii, Włoszech, Palestynie, Białorusi. Austrii. Anglii. Ameryce. Wszędzie z dumą podkreśla, że jego „mała Ojczyzna" to miasteczko na Krajnie - Nakło nad Notecią.

W naszym mieście głosił Misje Święte o Miłosiernym Sercu Jezusa. Było to wielkie wydarzenie w życiu całej społeczności lokalnej. Na cmentarzu wokół nakielskiej fary i na przyległych ulicach gromadziły się kilkutysięczne rzesze wiernych, by wysłuchać niezwykłych słów ojca Zdzisława. Były to nie tylko świadectwa wiary, ale także cudowne lekcje patriotyzmu tak potrzebne ludziom zawsze, a w tamtych czasach komunistycznych szczególnie. Budziły nadzieję, że Polska będzie wolnym krajem.

Żarliwość ojca Zdzisława w głoszeniu poglądów patriotycznych, bezkompromisowa postawa wobec komunizmu spowodowały, że władze kościelne w obawie o jego życie zabroniły mu głoszenia Słowa Bożego. Mógł bowiem podzielić tragiczny los księży patriotów umęczonych przez reżim komunistyczny. Pojawiły się informacje, że ojciec Zdzisław jest na liście duchownych znajdujących się na celowniku SB. Kilkadziesiąt razy był przesłuchiwany przez funkcjonariuszy tych służb. Odmawiano mu również wydania paszportu. Ojciec Zdzisław nie załamał się i nie ugiął pod naciskiem SB.

Ksiądz Zdzisław Pałubicki jest także edytorem wielu dzieł o treści religijnej. Opracował czterotomowy „Podręcznik prowadzenia misji Bożego Miłosierdzia". W roku 1988 w Rzymie osobiście wręczył go Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi Ił. Wydał także: „Modlitewnik misyjny", „Odpusty - objaw Miłosierdzia Bożego", „Modlę się słowami św. Faustyny" i inne publikacje.  Jest twórcą strony internetowej www.milosierdzie.info.pl. Bardzo chętnie wracał do Nakła, miasta swej młodości, w którym zrodziło się jego powołanie do służby Bożej.

Zmarł w wieku 84 lat, 15 lutego 2019 r. o godz. 20:30. Uroczystość pogrzebowa odbyła się 21 lutego  w Sanktuarium Serca Jezusa Miłosiernego w Kaliszu.

„Przyznanie Księdzu Zdzisławowi Pałubickiemu tytułu Honorowy Obywatel Nakła nad Notecią to zaszczytny dowód uznania i wdzięczności władz i mieszkańców naszego miasta dla wieloletniej pracy duszpasterskiej. wspaniałych lekcji patriotyzmu. zasług duchowych dla społeczności lokalnej i rozsławienie Nakła nad Notecią w kraju i poza jego granicami” – czytamy w uzasadnieniu od uchwały o nadaniu tytułu „Honorowy Obywatel Nakła nad Notecią”.

Monika Ciaciuch urodziła się 10 maja 1992 roku w Nakle nad Notecią. Wraz z najbliższą rodziną mieszka w Ślesinie. Jest absolwentką Zespołu Szkół w Ślesinie, a następnie VIII Liceum Ogólnokształcącego w Bydgoszczy, gdzie uczęszczała do klasy sportowej o profilu wioślarskim. Obecnie studiuje pedagogikę (specjalność – logopedia) na Uniwersytecie Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Jest również czynnym strażakiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Ślesinie.

Reprezentuje klub LOTTO BYDGOSTIA BYDGOSZCZ.

Największe sukcesy Moniki Ciaciuch:

• 2013 r. i 2014 r. – dwukrotna młodzieżowa wicemistrzyni świata
• 2014 r. – brązowy medal mistrzostw Europy
• 2015 r. – brązowy medal mistrzostw Europy
• 2016 r. – wicemistrzostwo Europy
• 2016 r. – Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro – brązowy medal wioślarstwo czwórka podwójna
• 2017 r. – wicemistrzostwo Europy i wicemistrzostwo Świata
• 2018 r. – brązowy medal mistrzostw Europy
• 2019 r. – brązowy medal mistrzostw Europy

Dzięki sukcesom Moniki Ciaciuch o Gminie Nakło nad Notecią, a w szczególności miejscowości Ślesin, zrobiło się głośno w Europie i świecie. Wioślarka kocha nie tylko sport i rywalizację, ale także niesienie pomocy drugiemu człowiekowi. Świadczy o tym fakt czynnej służby w ślesińskiej jednostce ochotniczej straży pożarnej, w trakcie której niejednokrotnie naraża swoje zdrowie, a nawet życie. Pomimo młodego wieku osiągnęła już wiele. Monika Ciaciuch to wspaniały przykład sportowca obdarzonego talentem, pracowitością, połączoną z osobistą dyscypliną, która warunkuje sukces w tak trudnej dyscyplinie sportowej, jaką jest wioślarstwo. Jest przykładem człowieka potrafiącego swoją postawą poderwać koleżanki z załogi do walki w trudnych, czasami ekstremalnych warunkach i sytuacjach rywalizacji sportowej.

Zdobycie brązowego medalu na igrzyskach olimpijskich stanowi powód do dumy mieszkańców Gminy Nakło nad Notecią.